Vandaag ben ik 50 en voel ik dat ik er mag zijn.

“I wish I could show you when you are lonely or in darkness the astonishing light of your own being.” Hafiz of Shiraz

Vandaag ben ik 50.

En eigenlijk ben ik daar al een paar jaar bewust mee bezig. Bij 30 of 40 was ik helemaal niet bezig met het getal.
Maar rond mijn 47e kwam ineens de vraag op: “En wat nu?”Wat ga ik doen in deze volgende fase van mijn leven?

Nou heb ik manlief wel vaker overladen met wat ik gekscherend mijn tweejaarlijkse existentiële crisis noem.
Maar dit keer was het anders.Het ging niet over iets nieuws verzinnen, maar over wat ik wil meegeven.

Wat ik wil overdragen. Wat ik écht wil neerzetten.

En zoals dat vaak gaat, ik dacht er niet alleen over na. Ik ben vooral gaan voelen.

Voelen.
Het woord alleen al was voor mij, zo’n 15 jaar geleden, nog moeilijk te plaatsen.
Ik was gewend om te rationaliseren, te organiseren, te doen. Maar inmiddels, door stiltemomenten, meditatie, lichaamswerk en het werken met een coach, is het juist mijn sensitiviteit die me richting geeft.

Van daaruit ontstond The MindSpa.

Een plek waarin rust, bewustzijn en verbinding samenkomen. Een plek die voortkomt uit ervaring.
De afgelopen jaren ben ik gestart met mijn praktijk voor lichaamsgerichte therapie en ademwerk.
En sinds dit jaar geef ik er mijn volledige aandacht, energie en focus aan.

En ik besef: dit is niet alleen wat ik doe. Het is wie ik ben.

Hoe ik werk?

Zacht. Subtiel. Lichaamsgericht.

In mijn sessies is er geen druk om iets te fixen.
Er is ruimte om te zakken.
Om te ademen.
Om te voelen.

We werken met adem, stilte, diepe ontspanning.
Met kleine bewegingen die veel openen.
Met aanwezigheid en veiligheid. Altijd veiligheid.

Want onder spanning ligt vaak rouw.
Onder controle ligt vaak angst.
En daaronder… ligt de behoefte om even vastgehouden te worden. Soms letterlijk en vooral de behoefte aan aandacht om erkend te worden, met alles wat er is.

Wat doe ik dan nu?

Ik werk met rouw.
Met verdriet dat onderhuids altijd aanwezig is.
Met spanning die zich in het lichaam heeft vastgezet.
Met dat wat nooit gezien werd, of gevoeld mocht worden.

Ik werk met mensen die veel geven, veel dragen, veel doen.
Maar ergens onderweg iets van zichzelf zijn kwijtgeraakt.
Omdat ze zich moesten aanpassen.
Omdat ze nooit hebben geleerd om ruimte te nemen.
Omdat voelen onveilig of te veel is geworden.

Herken je dit misschien?

• Je voelt je vaak verantwoordelijk, maar merkt dat je adem oppervlakkig blijft

• Je lichaam is moe, gespannen, overbelast

• Je verdriet heeft nooit echt ruimte gekregen — of je bent het juist kwijt

• Er is oud verlies of langdurige stress die je niet kunt plaatsen

• Je weet: zo wil ik niet doorgaan — maar je weet ook niet hoe het anders moet

Je hoeft het niet precies te weten.
Je hoeft het niet uit te leggen.
Je hoeft alleen te komen zoals je bent.

Vandaag ben ik 50.

En misschien ben ik wel geworden wie ik altijd al was.
Doordat ik heb durven vertragen.
Heb durven luisteren naar mijn lichaam.
En heb ervaren dat ik er mag zijn, zonder uitleg, zonder bewijs.

Zoals ik ook jou toewens:
dat je mag voelen dat je er mag zijn.

Liefs, Gladys