Loslaten als moeder.
“Cry. Forgive. Learn. Move on. Let your tears water the seeds of your future happiness.” (Steve Maraboli)
Het eeuwige loslaten als moeder. Ik kan me de eerste dag op de crèche nog herinneren toen ik mijn oudste daar naartoe bracht. Jeetje, de pijnen waar je hart doorheen gaat tijdens al die verschillende grote en kleine momenten. Terwijl ik achteraf denk: Waar maakte ik me druk om? Maar goed, waar maakte ik me druk om is weer een heel ander hoofdstuk.
Eerst de crèche, dan de basisschool, middelbare school, het uit huis gaan – of misschien zelfs verhuizen naar het buitenland. Al die fases waarin je moet loslaten. Maar vooral niet teveel. ‘Kun je alsjeblieft wel altijd beschikbaar zijn, mama?’ Niet te dichtbij, maar vooral niet te ver. Want je kunt zomaar weer nodig zijn.
Je moeder en jij
En dan ben je zelf ook nog dochter. De rol van moeder en dochter lopen door elkaar heen, soms ongemerkt, soms pijnlijk duidelijk. Misschien had je een moeder die afstandelijk was, waardoor je zelf altijd zoekt naar verbinding. Of juist een moeder die zo aanwezig was dat je jezelf soms verloor in haar verwachtingen. Misschien toonde ze haar emoties overweldigend, of hield ze alles juist verborgen achter een muur van zwijgen. Misschien sprak ze nooit uit dat ze trots op je was, terwijl je daar als kind zo naar verlangde.
En dan zie je dat spiegelbeeld. Eerst in je kind, in kleine gebaren of reacties die je herkent. Maar dan ineens ook in je moeder. De patronen, de onbewuste overgenomen gedragingen, van generatie op generatie. Je merkt het in hoe je reageert op je eigen kind – de momenten waarop je jezelf hoort praten en beseft: dit is niet eens van mij. De momenten waarop je voelt dat je iets anders wil doen, maar toch in die oude reflex schiet.
Het is confronterend én helend tegelijk. Want zodra je het ziet, kun je kiezen. Wat neem je mee? Wat laat je los? Wat geef je wél door aan je kind – en wat stopt bij jou?
Wat vertelt dat spiegelbeeld jou?
Wie ben je, maar vooral: wie wil je zijn? Welke eigenschappen zijn eigenlijk patronen die je onbewust hebt gekopieerd en waar je vooral last van hebt?
Ik heb bijvoorbeeld lang gedacht dat ik niet van het circus hield. Maar dat was mijn moeder. Ook dacht ik dat ik wantrouwend was naar anderen, maar die angst bleek niet van mij te zijn. Niet eens van mijn moeder. Soms neem je gewoontes en overtuigingen over van de mensen die dichtbij je staan, zonder dat je het doorhebt.
Tijdens mijn training adem en trauma leerde ik over de onbewuste trauma’s – groot en klein – die we overnemen en die zich nestelen in ons zenuwstelsel en lichaam. Ik herinner me het jaar 2014 nog goed, een jaar vol narigheid. Het geluid van een ambulance werd een fysieke gewaarwording in mijn lijf. Ook al was 2015 een beter jaar, toch werd datzelfde gevoel van 2014 steeds getriggerd zodra ik een ambulance hoorde. En omdat we redelijk dichtbij een ambulance standplaats woonden, gebeurde dat vaak.
Waar gaat loslaten eigenlijk over?
En dan is het dus opnieuw tijd om los te laten als moeder. Loslaten van angsten, verdriet en rouw. Niet alleen in mijn hoofd, maar diep in mijn lichaam, in mijn adem, in mijn energie. Want hoe meer ik loslaat, hoe vrijer ik word. Hoe vrijer ik ben, hoe minder troebelheid ik doorgeef aan mijn kinderen.
Wat draag jij nog mee dat eigenlijk niet van jou is? Wat mag jij loslaten, zodat er ruimte komt voor rust, voor jou?
Wil je ervaren hoe adem- en lichaamswerk je hierbij kunnen helpen? Een ademsessie of coaching kan je ondersteunen om spanning in je lijf los te laten en opnieuw verbinding te maken met jezelf en daardoor met je omgeving. 💛 Wie weet tot snel.
Liefs, Gladys